İnsanın kendi hakkındaki sözünün değeri nedir?

İnsan; yaptıkları ile değerlendirilmesi gereken ve değeri, yaptıkları ile belirlenmesi zorunlu bir canlıyken, dolandırılabilen insan neden var? Ya da birileri, insana dair tahlillerinden elde ettikleri sonuçlardan gayet eminken, nasıl oluyor da dolandırılıyorlar?

İnsanın, bir başkasına karşı duyması gereken şüpheyi ortadan kaldıran nedir? Ne olması gerekir?

İnsanın başka bir insanla geçirdiği zaman, aradaki güveni doruk noktasına çıkaran en büyük etkendir. Zaman içerisinde gerçekleşen samimiyet, yaşantıların arasında oluşan ilgi, birbirlerine olan sadık ve düzgün davranışları arada ki samimiyeti ve güveni büyük ölçüde yükseltir. Yeni tanıştığımız, tanımadığımız veya önyargıyla yaklaştığımız insanlara karşı negatif, güvensiz düşünmemizin sebebi de aslında budur. Dünyada kim bilir kaç insan var tanışıp sohbet etsek sağlam arkadaş olacaklarımız.

Aslında arkadaş yukarıda bu durumu açıklamış.

Ben buna "alışılmışlık" diyorum. Kendi başıma gelen hadiselerden yola çıkarak, "Evet lan, bu sadece benim başıma gelmiyor." diyerek bu konuya epey kafa patlatmıştım.

Vardığım sonuç, birey, güven duygusu hissettiği başka bir bireyden uzak kalırsa aradaki güven duygusu duruma adapte olmayla birlikte düşüyor. Yani duruma alışıyor.

Yukarıda arkadaşında bahsettiği gibi, bu tam tersi içinde geçerlidir.

Bana göre tek taraflı bakılmamalıdır bu olaya. Neden oluyor da samimi olduğun birisini dolandırma isteğinde bulunabilirsin?

Tabi ki bu istekle yola çıkanlarda var. Bunları ayrı sepete koyuyorum.

Her şey alışma durumunun yanılgısıdır..