PORSHİUS
Kilopat
- Katılım
- 31 Ağustos 2017
- Mesajlar
- 2.412
- Çözümler
- 15
Bu iki zıt gruplar arasında sürekli tartışmalar oluşur. İki grup da kendi çapında bildiklerini ve argümanlarını karşı tarafa sunmaya çalışırlar. İşi özetleyecek olursak;
Tanrıya inanlar (Dinler, bilinmeyen tanrılara inananlar), “Eğer Tanrı Yoksa, nereden biliyorsun? kanıtın nedir? olmadığını ıspatla!” şeklinde ifade kullanırlar.
İnanmayanlar ise, ‘’Olmayan bir şeyi ispatlayamam, yokluğu sana nası kanıtlayayım? sen var diyorsan eğer, bana varlığını kanıtla!’’ şeklindeki sunarlar.
“Tanrının yokluğu da, varlığı da ıspatlanamaz.”
En azından benim kişisel fikrim bu yönde.
Yani ben inançlı da olsam, inançsız da olsam size somut bir kanıt gösteremem. Bir başkasının da gösterebileceğini sanmıyorum.
Her şeyi bir kenara bırakınca elimizde 2 tane seçenek kalacak. Ne kadar zorlarsak zorlayalım; her zaman bu böyle olacak. Bu seçenekler:
İnançlı A: Tanrı vardır.
İnançsız B: Tanrı yoktur.
Şeklinde olsun. Ardından gelecek olan düşünce büyük ihtimalle şudur:
B Kişisi için: “Tanrı yoksa zaten hesap verecek biri de yoktur; sınav da yoktur, öyleyse beynimizi dünyevi hayata adapte etmek ve sadece öğrenmek, gelişmek yeterlidir. Kişisel ahlak beni tatmin eder. Kiliseye, ona buna uymak zorunda değilim. Bir Kitaba kendimi bağlamak zorunda değilim; iyi olan zaten iyidir, kötü olan zaten kötüdür. Hem elimdeki deliller pek Tanrı varmış gibi durmuyor, o zaman özgürce yaşayabilirim.” diyebilirsiniz.
Bu konu üzerinde çok düşünmeye, açıp durmaya gerek yok. Netice budur, ki bana göre çok iyi bir yaklaşımdır.
Ama konu “A” olduğu zaman; maalesef şıklar genişlemeye başlıyor…
A-1: Tanrı var ise bizi yaratmasının bir sebebi vardır.
A-2: Veya bir sebebi yoktur, öylesine yaratıp boş vermiştir.
Şimdi; bunları düşünmeye ve cevap aramaya başlıyoruz…
A-1'in muhtemel cevabı:
“Tanrının bizden beklentisi var ise bu ne olabilir, peki hangi tanrı? kendini Tanrı olarak tanıtan kimler var?” gibi sorular sorulur ve neticesinde Din ve mitoloji araştırmaları yapılır, bir çok kültüre, pagan inançlara vs. Muhtemelen günümüzde popülerlik ve bilgi açısından en dolgun olan ve akla mantığa diğerlerine göre daha yatkın olan Monoteizm ya da Panteizm ön plana koyulur.
A-2 İçin: (Yani Tanrı’nın insanları öylesine yaratması, umursamaması)
“Tanrı’nın bizden bir beklentisi yoksa eğer, o Tanrı’yı aramak veya tapmanın da bir anlamı yoktur.” fikri oluşmuştur. Burada insanlar Deizm yoluna kayıyorlar. “Dinler yalansa, Tanrı’yı veya bizim varoluşumuza sebebiyet veren şeyi sadece öğrenmeye çalışmak yeterlidir.” diyerek, kendilerini araştırmalara ve bilgi edinmeye adıyorlar. (Yani ben öyle olduğunu umuyorum)
Eğer tanrı bizi yarattıysa, ve bizi durduk yere öylece bıraktıysa; hiç umurunda bile değilsek; (Deist olanların birçoğu bunu savunuyor) Böyle bir durumda ona inansanız ne olur, inanmasanız ne olur? Bu; sadece kendinizi kandırmaktır. (Yani ben öyle düşünüyorum.)
Eğer taraflı bakış açısından vazgeçer ve arkaya çekilir; iki görüşe de aynı çerçeveden bakmaya çalışırsak; o zaman işler biraz daha akılcı olacaktır. Daha çok girilecek detay var ama bu kadar yeterli... Belki başka konuda devam edebiliriz.
Tanrıya inanlar (Dinler, bilinmeyen tanrılara inananlar), “Eğer Tanrı Yoksa, nereden biliyorsun? kanıtın nedir? olmadığını ıspatla!” şeklinde ifade kullanırlar.
İnanmayanlar ise, ‘’Olmayan bir şeyi ispatlayamam, yokluğu sana nası kanıtlayayım? sen var diyorsan eğer, bana varlığını kanıtla!’’ şeklindeki sunarlar.
“Tanrının yokluğu da, varlığı da ıspatlanamaz.”
En azından benim kişisel fikrim bu yönde.
Yani ben inançlı da olsam, inançsız da olsam size somut bir kanıt gösteremem. Bir başkasının da gösterebileceğini sanmıyorum.
Her şeyi bir kenara bırakınca elimizde 2 tane seçenek kalacak. Ne kadar zorlarsak zorlayalım; her zaman bu böyle olacak. Bu seçenekler:
İnançlı A: Tanrı vardır.
İnançsız B: Tanrı yoktur.
Şeklinde olsun. Ardından gelecek olan düşünce büyük ihtimalle şudur:
B Kişisi için: “Tanrı yoksa zaten hesap verecek biri de yoktur; sınav da yoktur, öyleyse beynimizi dünyevi hayata adapte etmek ve sadece öğrenmek, gelişmek yeterlidir. Kişisel ahlak beni tatmin eder. Kiliseye, ona buna uymak zorunda değilim. Bir Kitaba kendimi bağlamak zorunda değilim; iyi olan zaten iyidir, kötü olan zaten kötüdür. Hem elimdeki deliller pek Tanrı varmış gibi durmuyor, o zaman özgürce yaşayabilirim.” diyebilirsiniz.
Bu konu üzerinde çok düşünmeye, açıp durmaya gerek yok. Netice budur, ki bana göre çok iyi bir yaklaşımdır.
Ama konu “A” olduğu zaman; maalesef şıklar genişlemeye başlıyor…
A-1: Tanrı var ise bizi yaratmasının bir sebebi vardır.
A-2: Veya bir sebebi yoktur, öylesine yaratıp boş vermiştir.
Şimdi; bunları düşünmeye ve cevap aramaya başlıyoruz…
A-1'in muhtemel cevabı:
“Tanrının bizden beklentisi var ise bu ne olabilir, peki hangi tanrı? kendini Tanrı olarak tanıtan kimler var?” gibi sorular sorulur ve neticesinde Din ve mitoloji araştırmaları yapılır, bir çok kültüre, pagan inançlara vs. Muhtemelen günümüzde popülerlik ve bilgi açısından en dolgun olan ve akla mantığa diğerlerine göre daha yatkın olan Monoteizm ya da Panteizm ön plana koyulur.
A-2 İçin: (Yani Tanrı’nın insanları öylesine yaratması, umursamaması)
“Tanrı’nın bizden bir beklentisi yoksa eğer, o Tanrı’yı aramak veya tapmanın da bir anlamı yoktur.” fikri oluşmuştur. Burada insanlar Deizm yoluna kayıyorlar. “Dinler yalansa, Tanrı’yı veya bizim varoluşumuza sebebiyet veren şeyi sadece öğrenmeye çalışmak yeterlidir.” diyerek, kendilerini araştırmalara ve bilgi edinmeye adıyorlar. (Yani ben öyle olduğunu umuyorum)
Eğer tanrı bizi yarattıysa, ve bizi durduk yere öylece bıraktıysa; hiç umurunda bile değilsek; (Deist olanların birçoğu bunu savunuyor) Böyle bir durumda ona inansanız ne olur, inanmasanız ne olur? Bu; sadece kendinizi kandırmaktır. (Yani ben öyle düşünüyorum.)
Eğer taraflı bakış açısından vazgeçer ve arkaya çekilir; iki görüşe de aynı çerçeveden bakmaya çalışırsak; o zaman işler biraz daha akılcı olacaktır. Daha çok girilecek detay var ama bu kadar yeterli... Belki başka konuda devam edebiliriz.
Son düzenleme:
